Dzisiaj mogę tylko wszystkich serdecznie pozdrowić. Rano była telewizja w przetwórni, Kręcili nasze konfitury z zielonych pomidorów. To znaczy panie kręciły w garach, a ekipa kręciła film.Potem podróż do Warszawy. Jedyna możliwość, kiedy mogę posłuchać dobrej muzyki to jazda samochodem. Pewien bardzo znany Pan dał nam dobry samochód z radiem i odtwarzaczem.Nie wiem, czy z  tego odtwarzacza nie cieszymy się bardziej niż z całej reszty. A jutro urwanie głowy i jest już północ. s.M

Zima to dla nas szkoła przetrwania. Szczególnie na wsi. Zamknięci w ciasnej przestrzeni, jak zasypie- bez możliwości kontaktu ze światem: kilku bezdomnych, dzieci i 2-3 osoby ze Wspólnoty. Kiedy zabraknie prądu to nie ma ani ogrzewania, ani wody ani nawet telefonu. Dzisiaj była pierwsza próba. 1 samochód w rowie, chłopaki nie mogły wyjechać z Nagorzyc, naszego domu odległego od Zochcina o 11 km. Remontują tam pomieszczenia na świetlicę dla młodzieży ze wsi. Ksiądz Jacek wyruszył na żebry do Tych i utknął w zaspie kilometr od domu. Pan Wójt dał się uprosić i na chwilę nas  odkopano.Nawet światła zabrakło, chyba tytułem próby, po po jakimś czasie włączyli. Pan pisarz ,co chce o nas książkę napisać szczękając zębami z zimna pytał, co

Dla nas zaczyna się ciężki sezon, jak dla wszystkich biedaków. W schronisku dla chorych już prawie 80 osób. Codzienne telefony i pukanie do drzwi o przyjęcie. Jak wiewiórki gromadzimy zapasy na zimę. Codziennie wyruszamy na żebry. Św.Franciszku-patronie żebraków daj obfity połów! Zważ, że do stołów siada około 300 osób. Czasem mocno wygłodniałych. Wczoraj w Warszawie owoce i trochę warzyw, dzisiaj na wsi warzywa.
Wczoraj mówiłam do laureatek konkursu na Kobietę Powiatu Tarnobrzeskiego. Wspaniałe babki. Hej, tam w Warszawie, Polska żyje mimo waszych awantur! Na sali była młodzież, która przed każdymi świętami zbiera dla nas żywność w supermaketach. Nawiedzona katechetka z nawiedzonym dominikaninem mieli taki pomysł. Młodzi ciężko przy tym pracują. Rozleciał się samochód dostawczy i nawet najbardziej wyrozumiały przeglądacz nie

Był taki jeden dzień latem, kiedy przechodziłam przez nasze wiejskie podwórko i zobaczyłam szczęście. Dzieciaki szalejące w basenie, bezdomni mieszkańcy spokojnie pijący kawę po pracy razem z grupą młodych wolontariuszy, słońce, młoda rodzina z dziećmi na kocu w ogrodzie.Uchylony rąbek raju, błysk światła. Dzisiaj tych, którzy wtedy byli uczestnikami tej sceny już w wiekszości w naszym domu nie ma. Błąkają się po różnych ścieżkach gnani ciemnością własnej przeszlości. Mam nadzieję, że ta chwila pokoju, jaką razem przeżyliśmy tego lata będzie dla nich światłem w tunelu. Dla mnie jest. Po to tkwię w mojej małej wiosce, gdzie wrony zawracają.