Kiedyś prosiłam kilka dni pod rząd, żeby myć porządnie toalety, bo śmierdzi w całym domu. Do codziennego sprzątania wyznaczane są osoby dyżurne. Jeden, drugi, trzeci dzień, grzecznie, że może by tak dwa razy dziennie, porządnie, chlorem. Sama pokazałam, jak to należy robić. W reszcie, w czasie obiadu nie wytrzymałam zapachów z ubikacji. Odegrałam scenę przy użyciu słów powszechnie uznawanych za nieprzyzwoite i dodatkowo zrzuciłam cały obiad ze stołu. Poszło kilka talerzy. Zrobiła się cisza, a potem odezwał się jeden z mieszkańców: “Tego nam właśnie było potrzeba.” Zdębiałam. Odpowiedziałam: kimże jesteście, że trzeba aż w ten sposób przekonać was do mycia po sobie toalet? Zresztą minęło już kilka lat i wieść o konieczności mycia ubikacji przekazywana jest z ust do ust.

W pewnym bardzo dziwnym kraju, w jego stolicy pewien bardzo znany pan, redaktor naczelny pewnego znanego czasopisma, które na pewno nie “propaguje wartości chrześcijańskich” z okazji swoich urodzin zaprosił gości i zażyczył sobie, żeby zamiast prezentów dla niego owi goście zrobili prezent dla ubogich dzieci  będących pod opieką bardzo katolickiej Wspólnoty Chleb Życia.I sam pilnował, żeby goście nie zapomnieli dać kasy na ten prezent, czyli pomoc dzieciakom w edukacji.

Wszystkich czytelników i gości mniej lub bardziej zabłąkanych na tę stronę serdecznie pozdrawiam. Jeśli ktoś tu bywa, staje się nam bliski i w ten sposób rośnie krąg ciepła.Zapewniam, że czytam wszystkie komentarze i nie obrażam się na żadne. Piszę o życiu, stąd trudno jest dyskutować o faktach.Dziękuję za ciepłe słowa.Stare zakonnice też ludzie i potrzebują życzliwości.Na komentarz o chamstwie odpowiem osobno. Jeden z moich współpracowników miał wypadek. Zatem na dzisiaj dosyć emocji.

W czasie, kiedy nie śniło mi się jeszcze, że będę matką dla dwojga rumuńskich dzieci, czyli w początku lat dziewięćdziesiątych zadzwonił mój brat. Wrócił z Rumunii. Powiedział tylko: musisz tam pojechać i podał adres.
9 godzin na granicy węgierskiej w tłumie samochodów z pomocą humanitarną.Niemcy dają łapówkę, jedziemy za nimi naszym busem. Docieramy na południe. Ni miasteczko, ni wieś. W bloku., w trzypokojowym mieszkaniu wita nas rodzina prawosławnego księdza. Dzieci podają kapcie i zabierają buty na korytarz. W kuchni śpi zakonnica, 5  dzieci księdza na piętrowych łóżkach. Uczta kuchni wegetariańskiej. Rano nie możemy otworzyć drzwi od pokoju. Na korytarzu, na podłodze śpi bowiem ksiądz, który odstąpił swoje łóżko komuś przejezdnemu w nocy.  Jedziemy do sierocińca w parafii. Setki