Jestem sercem z protestującymi w Sejmie. Nie przeciwko komuś, lecz przeciwko spychaniu ludzi niepełnosprawnych na margines życia. Jestem przybraną matką obecnie dorosłego niepełnosprawnego mężczyzny. Wraz z moimi współpracownikami od lat wspieramy ludzi niepełnosprawnych i ich opiekunów. Widzę cierpienie, heroiczny wysiłek i zmaganie z ubóstwem.
Polska musi być domem wszystkich. Dlatego gorąco proszę polityków, Was protestujących tu dzisiaj i tych, którzy są na sejmowych korytarzach, ludzi mediów, ludzi kościołów, a także każdego, któremu los bliźnich nie jest obojętny:
zrezygnujmy z walki językiem pogardy i przemocy i nie pozwólmy, żeby zawładnęła nami nienawiść.
Polskę stać na poprawę losu najsłabszych. Potrzeba dobrej woli bez wyrachowania.

Jeśli marzenia tysięcy ludzi o lepszym życiu się spełnią- wygrani będziemy wszyscy: politycy, ludzie sprawni i nie-sprawni, którzy nie mogą liczyć na własne siły. Oni liczą na naszą solidarność. Należy im się szacunek i pomoc. Posuńmy się na ławce życia, tak, żeby i oni mogli na niej przysiąść.
Błagam w imieniu swoim, mojego syna i wielu ludzi, którzy powierzyli mi głos w tej sprawie, o zrozumienie i szacunek dla wysiłku protestujących. O zrezygnowanie z ambicji i politycznych rachunków. O wyjście naprzeciw domagających się godności ludzi. O jak najszybsze rozmowy z protestującymi i spełnienie ich oczekiwań.

„Społeczeństwo jest osądzane według spojrzenia jakie ma na zranionych przez życie i postawy, jaką wobec nich przyjmuje. Każdy z jego członków będzie musiał zdać sprawę z uczynków wobec tych, od których wszyscy się odwracają”. Jan Paweł II

Mój głos na proteście pod Sejmem odczytany przez Janinę Ochojską. Ja nie mogłam zostawić Artura.