Pani, którą przywiozła do nas Straż Miejska w bagażniku samochodu, owiniętą w koc termiczny, mimo wysiłków lekarzy zmarła w szpitalu. Trafiła tam następnego dnia. Miała ok.40 lat. Dzięki wytrwałości Strażników i naszych ludzi nie zmarła na ulicy, lecz w łóżku, czysta i zadbana. Nie pierwsza tej zimy i oby ostatnia.

Spędziliśmy z Arturem 4 dni na ukochanej przez niego “Szańskiej” czyli Łopuszańskiej. Miało być krócej, ale ataki padaczki wstrzymały powrót o jeden dzień. A wywlec synka stamtąd to nie lada sztuka. Przykleja się do łóżka, zapiera łapami, udaje ciężką chorobę i chowa buty. Najpierw więc gramy, że jedzie kupić sobie cosik, a ja z mopsem zostaję. Umawiam się z Tomaszem, że tym razem to będzie….Castorama. To też jeden z jego ulubionych marketów, a jest po drodze. Chłopaki odjeżdżają, a ja w pośpiechu pakuję graty i mopsa do drugiego samochodu. Potem pozostaje przesiadka, już pod sklepem. Oczywiście bunt i awantura, bo łepek pracuje i zorientował się, że już na Szańską nie wracamy. Ręce pełne zdobyczy w postaci tabliczek informacyjnych “gaśnica”, “kran” i ukochanych zwijanych metrówek. W awanturze tej docieramy do Nagorzyc i kolejny bunt- nie wysiada z samochodu. Wreszcie zimno wygania do domu, gdzie w cieple można szaleć dalej. To było wczoraj. Dzisiaj po południu odpuścił. I znów jest grzecznym synkiem. I przeprasza. To jeden z powodów, dla których nieczęsto wybieram się do stolicy. Świat autystyka biegnie równolegle do naszego. 

A w owej stolicy tylko w czasie mojego pobytu przyszło 4 bezdomnych panów. Miejsc nie ma, jadalnia mała. Jednego zabrałam na wieś, jednego przyjęła Misja Kamiliańska, bo ma większe korytarze, dwóch na jadalni u nas. Kolejny sam dotarł dziś do Jankowic prosto z warszawskiego szpitala. Bez ubezpieczenia i leków. Tamara biegiem pojechała wykupić, bo u nas na wsi apteki nie koniecznie czynne w niedzielę. Nie można czekać aż, być może, jego pomoc społeczna w miejscu ostatniego zameldowania zechce mu wydać “decyzję administracyjną”. 

Pani Ela na Łopuszańskiej ubiera każdego, grzebiąc w darach, dobierając odpowiedni do wieku i, w miarę możliwości, upodobań strój.  “To wielka radość zobaczyć, jak ktoś brudny i obdarty przemienia się w zwykłego człowieka” -stwierdziła. A czasem wymagania bywają wysokie. Jedna z pań w domu dla chorych wykąpać się zgodzi pod warunkiem, że bielizna będzie czerwona. No i chłopaki znaleźli. Inną trzeba podstępem wciągać pod prysznic, do którego wyrzuca wszystkie śmieci uzbierane w mieście, zatykając oczywiście odpływ. Bo sitka zabezpieczające znikają regularnie, co powoduje, że regularnie też Darek jeździ do domu kobiet przepychać, reperować i łatać. 

Pokazano mi baterie prysznicowe do nowo budowanego domu dla ludzi starszych i chorych w Jankowicach. Ja tego nie potrafię uruchomić, a cóż dopiero nasi mieszkańcy! Kilka różnych pokręteł, przycisków. Stanęło na zwykłych, prostych. Nasi mieszkańcy w większości żyją poza światem nowoczesnych technologii, systemów i elektronicznych przycisków. Oni się w nim gubią lub dawno zgubili. Może inaczej- to my, zdrowi i silni, gnając do przodu,   gubimy ich po drodze budując świat dostępny dla niektórych. Gubimy przy okazji rzecz najważniejszą: miłość. I w końcu sami spadając do szeregu mniej zaradnych lub mając kogoś bliskiego w takiej sytuacji wpadamy na mur. Ileż osób młodych do mnie dzwoni, pisze,  przerażonych bezdusznością instytucji, z którymi się zetknęli, przy okazji własnej lub też kogoś bliskiego,  choroby czy kłopotów. No, ale przecież pilnie w budowie takiej rzeczywistości uczestniczymy. Obojętnością także. Do czasu, kiedy uderzy w nas samych. 

Może przyszedł czas na bunt. Taki wewnętrzny. W zielonej kamizelce. Przeciwko bezduszności, głupocie i egoizmowi. Bunt wyzwolenia z oczekiwania, że inni to zrobią za mnie. Bunt wśród obywateli Królestwa Bożego. Król niczego innego nie pragnie, tylko rewolucji. Rewolucji Miłości i Miłosierdzia. Świata dla wszystkich.

Grzegorz Syryjczyk-uchodźca,  oczekuje kolejny miesiąc na przedłużenie pobytu. Ponieważ nie ma karty pobytu, nie ma ubezpieczenia. Zachorował. 4 dni w szpitalu- rachunek ponad 3 tys. zł. Zapłaciliśmy, bo co mieliśmy zrobić? Czarna dziura. Na szczęście obecnie znaleźli się urzędnicy, którzy popchnęli sprawę do przodu. Po prostu ludzie. Oznaki buntu zielonych kamizelek.
Niebawem Grzegorz dostanie stosowny papier.

Nad-obowiązkowo

Historia Kościoła to także zastępy buntowników. Świętych “zalegalizowanych” i takich “honoris causa”, bez dyplomów świętości, zapomnianych mniej lub bardziej. “Buntownicy” byli i są także w innych religiach czy wyznaniach.  Lub też nie przyznający się do żadnych z nich. 

Walczyli o czystość własnego serca, walczyli z niesprawiedliwością i wyzyskiem, troszczyli się o ludzi wyrzucanych na margines społeczeństwa, płacili życiem za Prawdę, przeciwstawiali się tyranom, napominali władców, cierpieli prześladowania, podejrzliwie traktowani-bywało-przez ludzi Kościoła, któremu służyli. Traktowani jak głupcy przez świat docierali do sedna Mądrości. 

  • Trzej Królowie u Heroda
  • Trzej Królowie też szli pod prąd. Od pałacu Heroda do nędznej szopy. Któż by tam szukał Mądrości?  I nie byli naiwni. Połapali się co do zamiarów Heroda i wrócili inną drogą. 

 W czasie II Wojny Światowej statek z polskimi uchodźcami-kobietami i dziećmi, w większości sierotami, dobijał się do wielu portów, w tym indyjskich. Władze brytyjskie odmówiły przyjęcia. Maharadża Digvijaysinhji Ranjitsinhji Jadeja prowincji Nawanagar usłyszawszy o tym nakazał przyjąć statek w swoim porcie mimo sprzeciwu Brytyjczyków. Przyjął 640 kobiet i dzieci, narażając się władzom. Kiedy mu to zarzucono odparł, że to jego własna rodzina. Zapewnił im godziwe warunki życia, a dzieciom szkołę. Osobiście dbał o to, żeby czuły się dobrze. Po zakończeniu wojny część dzieci formalnie zaadoptował, żeby uchronić je przed powrotem do polskich sierocińców, zanim nie odnajdą się krewni.