Kilka dni temu rozmawiałyśmy z Tamarą o życiu. Nie ogólnie, tylko szczegółowo: o naszym życiu. Jeszcze 3-4 lata temu miałyśmy wrażenie, że można już żyć w miarę spokojnie, robić cośmy wybrały- udało się zbudować nasz, niejako wewnętrzny system wspierania tych, których nikt nie chce poprzez różne domy, współpracę z pomocą społeczną, służbą zdrowia itd.

Niestety- walka, jaką musieliśmy toczyć to mały pryszcz w porównaniu z obecną. To się nie skończyło. To się dopiero zaczyna. Idiotyczne prawo wiążące nam ręce w efektywnej pomocy, kryzys w służbie zdrowia i generalnie – brak pieniędzy na biedaków, chorych i starych ludzi, których coraz więcej, w tym także wśród ludzi bezdomnych. W tej sytuacji najsłabszy spada na ostatni szczebel drabiny. A biurokracja radzi sobie z