Wniebowstąpienie Guariento d’Arpo, 1344
Wiele, bardzo, lat temu uczyłam religii w szkole dla dzieci niewidomych w Laskach, w klasach specjalnych. Razu pewnego, niechybnie przed Wszystkimi Świętymi, tak obrazowo opowiadałam dzieciakom o Niebie, że na zakończenie lekcji, w czasie zwyczajowej modlitwy, kiedy dzieci mogły podawać swoje intencje, usłyszałam: “Módlmy się, żeby pani Małgosia poszła jak najszybciej do nieba.” One mnie bardzo lubiły, z wzajemnością, więc…..chciały jak najlepiej. Żebym szybko znalazła się w dobrym towarzystwie.
Zanim jednak się tam znajdziemy, mamy robotę tu, na ziemi. Konkretnie- ziemskie realia zamieniać w świat miłości i braterstwa. Idzie nam jak po grudzie. Jak jedną dziurę się załata, zazwyczaj już po krzywdzie lub trupach ofiar, to pojawia się nowa. Co więcej – dziury wydłubują często ludzie
